2020: een jaar dat we nooit meer vergeten

door Miriam · 30 december 2020

Elk jaar probeer ik aan het einde terug te kijken op de 365 (of 366) voorbijgevlogen dagen. Dit jaar doe ik dat met gemengde gevoelens. We kunnen wel zeggen dat het een bijzonder jaar was. Bijzonder ingewikkeld en bijzonder verwarrend. 2020 zal voor altijd verbonden zijn aan corona: coronavirus, coronacrisis, kutcorona en meer van zulks. Aan lockdown, anderhalvemeter en mondkapjes.

Maar er waren ook een heleboel fijne momenten; ondanks alles kijk ik tevreden terug op dat vermaledijde 2020. Want de coronaschade bleef in mijn meest directe omgeving gelukkig beperkt (even afkloppen) en ik deed toch nog een heleboel leuke dingen: mooie uitjes in Nederland en een paar reisjes naar Italië, en ook het vertaalwerk ging gewoon door. En er was een boekproject...

Corona

Vanaf eind februari bepaalde corona ons hele leven: de keuzes die we maakten, de stappen die we zetten, de dingen die we dachten en voelden. We hadden drie lockdowns: een intelligente in maart-april-mei, een gedeeltelijke in november en een keiharde in december. Tijdens de eerste hadden we nog mooi weer, redelijk wat bewegingsvrijheid en frisse moed om ertegenaan te gaan. We zouden dat virus weleens klein krijgen. Die houding hield ik helaas niet het hele jaar vol. Tijdens de laatste lockdown is het koud en nat en zijn we allemaal coronamoe. Zo'n beetje alle leuke dingen werden afgelast, restaurants en barretjes waren meer dicht dan open. Het was bovenal saai en eentonig.

Ik pikte ook het virus op. Net op het moment dat ik probeerde wat positiever in het leven te staan, was ook mijn coronatest dat. Dus we hadden ook een quarantaine, en dat is nog erger, want dan mag je helemaal niet naar buiten. Ik werd gelukkig niet heel erg ziek, maar gaf het virus wel door aan mijn twee kindjes (aan Andrea dan weer niet...) en het zorgde voor een hoop vermoeidheid en kopzorgen. Maar mensen om me heen waren lief: we kregen mandarijnen, bloemen, kaartjes, cadeautjes. En ach, die tijd samen thuis was al met al best gezellig. We deden ontzettend veel spelletjes, bakten koekjes en taarten en keken heel veel films.

Reizen - wel en geen Italië

In februari ging ik met Mara naar Catania, naar het feest van Sant'Agata dat al heel lang op ons lijstje stond. We hadden toen nog geen idee wat er boven ons hoofd hing en dat het voorlopig de laatste keer zou zijn dat we in zo'n grote mensenmassa stonden. Diezelfde maand ging ik ook nog skiën in Gressoney met mijn gezin en mijn Italiaanse schoonfamilie, zoals we elk jaar doen (maar volgend jaar waarschijnlijk niet). Toen we daar waren brak de hel los in Noord-Italië, en daarna volgde de rest. 2020 had beloofd een goed jaar te worden, met heel veel reisjes naar Italië, maar de wereld ging op slot en een deel daarvan ging niet door.

Toen in de zomer de cijfers laag waren en de grenzen weer opengingen, konden we weer naar Italië. We pakten de auto en reden naar de schoonfamilie in Pieve. We deden onze vakantie met de camper in Abruzzo. En ik ging weer alleen op pad. Met een rondwarende pandemie was reizen misschien niet het beste idee, maar ik had een belangrijke missie te volbrengen, dus zodra het enigszins veilig was ging ik. Naar Arezzo en Perugia, naar Milaan, naar Bologna. Om onderzoek te doen voor mijn boek over Italië.

Een boek

Een boek dus. Een project waar ik al sinds 2018 aan werk en dat dit jaar ineens in een stroomversnelling raakte. En gelukkig maar, het was een welkome afleiding in een verder zo moeilijke tijd. Het gaat over Italië, omdat mijn leven - mijn gezin, mijn werk - nu eenmaal over Italië gaat. Ik ben zo verknocht aan dat land en er is zoveel over te vertellen, dus dat heb ik de afgelopen tijd gedaan. Mijn verhalen staan nu op papier, het boek komt in juni uit, bij niemand minder dan de Wereldbibliotheek (uitgever van Elena Ferrante, Margaret Mazzantini, Isabel Allende)! Specifieke details komen later, wanneer het omslag er is.

Over boeken gesproken... In 2020 kwam er ook een boekvertaling van mijn hand uit. Samen met Mara vertaalde ik de nieuwste roman van Elena Ferrante. Het was een stressproject, want strakke deadline en internationale lancering en zo, en we moesten het afmaken in de lockdown tijdens de rustmomentjes van de jongens, maar hé, we kregen het voor elkaar. En toen mochten we praten tijdens de boekpresentatie in Utrecht en een online evenement bijwonen en een boekenclub modereren, kortom: er kwamen allemaal leuke dingen op ons af.